کد مطلب:36533 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:214

حاصل آنكه توصیه ی امیرالمومنین (ع) در این نامه به فرزندشان، توصیه ی بسیار مهمی است و كسانی كه روزی دغدغه ی هدایت جانشان را گزیده است قدر آن را می دانند. این توصیه بخصوص برای كسانی كه در بدایت طریق هدایت جویی هستند، نهایت ضرورت و اهمیت را دارد. شرط هدایت یافتن و عالم شدن این نیست كه آدمی در هر معركه ای وارد شود. این تصور كاملا باطل و بلكه مهلك است. شرط هدایت یافتن آن است كه فرد در ابتدا بداند كه در كدام معركه ها وارد نشود. این پرهیز مطلقا به معنای «جهل ورزی» نیست، بلكه دقیقا نشانه ی «رسوخ در علم» است. و اما نكته ی دیگر آنكه طالب نوآموز و تازه كار در بدایت طریق برای آنكه دریابد به كدام وادی پا بگذارد و از ورود به كدام وادی پرهیز كند، باید به مشی سلف صالح بنگرد. یعنی باید كسانی را مقتدا و متكای خود قرار دهد كه واجد دو وصف مهم باشند: نخست آنكه دغدغه ی هدایت داشته باشند، دوم آنكه از پاكی نصیبی یافته باشند. شخص هدایت جو از ملاحظه ی مشی و شیوه ی این پاكان می تواند در بدایت طریق، سلوك خود را به شایستگی تنظیم كند و سامان بخشد. در این صورت امید است كه با اعانت و امداد الهی راه صواب رفته رفته بر او بهتر آشكار شود.

خداوند را می خوانیم كه درهای رحمتش را به روی ما بگشاید. روزگار ما را در طاعت و خدمت خودش سپری كند و به ما توفیق مجاهدت با نفس و شفقت بر خلق را عنایت بفرماید.

و السلام علیكم و رحمه الله و بركاته

[صفحه 49]

صفحه 49.